مولود رمضان

ای مولود خجسته رمضان! ای بدر تمام ماه خدا! تو
تنهاترین فرزند رمضانی و آسمان، در پیشگاه کرم و بخشش تو، با این همه
ابرهای باران زایش، گمشده ای غریب بیش نیست. رسول رحمت، تو را بر شانه های
خویش سوار می کرد و بر تو مباهات می نمود. تو ادامه محمد (ص) 
و کرانه علی (ع) هستی. تو امام مایی و ما مُرید و دلداده تو. و اینک در
بهار شکفتن تو، در فصل خدا، بر خود از رهبری تو می بالیم و بر نامت که
زینت همه خوبی ها و نیکی هاست، افتخار می کنیم.

پیشواى دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده على (ع) با دختر گرامى پیامبر اسلام (ص)  بود، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود.(1)

حسن
بن على (ع) از دوران جد بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریباً
هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام بدرود زندگى گفت. پس از درگذشت پیامبر
(ص) تقریبا سى سال در کنار پدرش امیر مومنان (ع)  قرار داشتو پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت

  و در سال 50 هجرى با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن 48 سالگى به درجه شهادت رسید.

شناخت مختصرى از زندگانى امام حسن(ع)

فریادرس محرومان

در
آیین اسلام، ثروتمندان، مسئولیت سنگینى در برابر مستمندان و تهیدستان
اجتماع به عهده دارند و به حکم پیوندهاى عمیق معنوى و رشته‏ هاى برادرى
دینى که در میان مسلمانان برقرار است، باید همواره در تأمین نیازمندیهاى
محرومان اجتماع کوشا باشند. پیامبر اسلام (ص) و پیشوایان دینى ما، نه تنها
سفارشهاى مؤکدى در این زمینه نموده‏ اند، بلکه هر کدام در عصر خود، نمونه
برجسته‏ اى از انساندوستى و ضعیف نوازى به شمار می رفتند.

پیشواى دوم، نه تنها از نظر
علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و
بخشش و دستگیرى از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام
بود. وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دل هاى دردمند، پناهگاه مستمندان و
تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست
خالى برنمى گشت.

هیچ آزرده دلى شرح پریشانى خود را نزد آن بزرگوار
بازگو نمی ‏کرد، جز آنکه مرهمى بر دل آزرده او نهاده می ‏شد. گاه پیش از
آنکه مستمندى اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می
‏ساخت و اجازه نمی ‏داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد!

«سیوطى»
در تاریخ خود می ‏نویسد: «حسن بن على» داراى امتیازات اخلاقى و فضائل
انسانى فراوان بود، او شخصیتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخى و
بخشنده، و مورد ستایش مردم بود.(2)

نکته آموزنده

امام
مجتبى (ع) گاهى مبالغ توجهى پول را، یکجا به مستمندان می ‏بخشید، به طورى
که مایه شگفت واقع می ‏شد. نکته یک چنین بخشش چشمگیر این است که حضرت
مجتبى (ع) با این کار براى همیشه شخص فقیر را بى نیاز می ‏ساخت و او می
‏توانست با این مبلغ، تمام احتیاجات خود را برطرف نموده و زندگى
آبرومندانه ‏اى تشکیل بدهد و احیاناً سرمایه ‏اى براى خود تهیه نماید.
امام روا نمی ‏دید مبلغ ناچیزى که خرج یک روز فقیر را بسختى تأمین می
‏کند، به وى داده شود و در نتیجه او ناگزیر گردد براى تامین روزى بخور و
نمیرى، هر روز دست احتیاج به سوى این و آن دراز کند.

خاندان علم و فضیلت

روزى
عثمان در کنار مسجد نشسته بود. مرد فقیرى از او کمک مالى خواست. عثمان پنج
درهم به وى داد. مرد فقیر گفت: مرا نزد کسى راهنمایى کن که کمک بیشترى به
من بکند. عثمان به طرف حضرت مجتبى و حسین بن على (ع) 
و عبدالله جعفر، که در گوشه ‏اى از مسجد نشسته بودند، اشاره کرد و گفت:
نزد این چند نفر جوان که در آنجا نشسته ‏اند برو و از آنها کمک بخواه.

حضرت مجتبى (ع) در «مدائن» سخنرانى جامع و مهیجى ایراد نمود و طى آن چنین فرمود:...هیچ
شک و تردیدى ما را از مقابله با اهل شام باز نمی دارد. ما در گذشته به
نیروى استقامت و تفاهم داخلى شما، با اهل شام می ‏جنگیدیم، ولى امروز بر
اثر کینه‏ ها اتحاد و تفاهم از میان شما رخت بر بسته، استقامت خود را از
دست داده و زبان به شکوه گشوده ‏اید. وقتى که به جنگ صفین روانه
می ‏شدید دین خود را بر منافع دنیا مقدم می ‏داشتید، ولى امروز منافع خود
را بر دین خود مقدم می ‏دارید. ما همان گونه هستیم که در گذشته بودیم، ولى
شما نسبت به ما آن گونه که بودید وفادار نیستید...

فقیر
موقع بازگشت، از کنار عثمان گذشت. عثمان گفت: چه کردى؟ جواب داد: از تو
پول خواستم تو هم دادى، ولى هیچ نپرسیدى پول را براى چه منظورى می ‏خواهم؟
اما وقتى پیش آن سه نفر رفتم یکى از آنها (حسن بن على) در مورد مصرف پول
از من سوال کرد و من جواب دادم و آنگاه هر کدام این مقدار به من عطا کردند.

عثمان گفت: این خاندان، کانون علم و حکمت و سرچشمه نیکى و فضیلتند، نظیر آنها را کى توان یافت؟(4)

بخشش بى نظیر

حسن
بن على (ع) تمامى توان خویش را در راه انجام امور نیک و خداپسندانه، به
کار می ‏گرفت و اموال فراوانى در راه خدا می ‏بخشید. مورخان و دانشمندان
در شرح زندگانى پرافتخار آن حضرت، بخشش بى سابقه و انفاق بسیار بزرگ و بى
نظیر ثبت کرده ‏اند که در تاریخچه زندگانى هیچ کدام از بزرگان به چشم نمی
‏خورد و نشانه دیگرى از عظمت نفس و بی اعتنایى آن حضرت به مظاهر فریبنده
دنیا است. نوشته ‏اند:

«حضرت مجتبى (ع) در طول عمر خود دو بار تمام
اموال و دارایى خود را در راه خدا خرج کرد و سه بار ثروت خود را به دو نیم
تقسیم کرده و نصف آن را براى خود نگهداشت و نصف دیگر را در راه خدا
بخشید.» (5)

مبارزات حسن بن على (ع) پیش از دوران امامت

امام
حسن (ع)، به شهادت تاریخ، فردى سخت شجاع و با شهامت بود و هرگز ترس و بیم
در وجود او راه نداشت. او در راه پیشرفت اسلام از هیچ گونه جانبازى دریغ
نمى‏ورزید و همواره آماده مجاهدت در راه خدا بود.

در جنگ جمل‏

امام
مجتبى (ع) در جنگ جمل، در رکاب پدر خود امیر مومنان (ع) در خط مقدم جبهه
می ‏جنگید و از یاران دلاور و شجاع على (ع) سبقت می ‏گرفت و بر قلب سپاه
دشمن حملات سختى می ‏کرد.(6)

در جنگ صفین

آن بزرگوار
جنگ صفین نیز، در بسیج عمومى نیروها و گسیل داشتن ارتش امیر مومنان (ع)
براى جنگ با سپاه معاویه، نقش مهمى به عهده داشت.(7)

مناظرات کوبنده امام مجتبى (ع) با بنى امیه

امام
حسن مجتبى(ع) هرگز در بیان حق و دفاع از حریم اسلام نرمش نشان نمی ‏داد.
او علناً از اعمال ضد اسلامى معاویه انتقاد می ‏کرد و سوابق زشت و ننگین
معاویه و دودمان بنى امیه را بى پروا فاش می ‏ساخت.

قانون صلح در اسلام

باید
توجه داشت که در آیین اسلام قانون واحدى به نام جنگ و جهاد وجود ندارد،
بلکه همانطور که اسلام در شرائط خاصى دستور می دهد مسلمانان با دشمن
بجنگند، همچنین دستور داده است که اگر نبرد براى پیشبرد هدف مؤثر نباشد،
از در صلح وارد شوند. ما در تاریخ حیات پیامبر اسلام (ص) این هر دو صحنه
را مشاهده می ‏کنیم: پیامبر اسلام که در بدر، احد، احزاب، و حنین دست به
نبرد زد، در شرائط دیگرى که پیروزى را غیر ممکن می ‏دید، ناگزیر با دشمنان
اسلام قرار داد صلح بست و موقتاً از دست زدن به جنگ و اقدام حاد خوددارى
نمود تا در پرتو آن پیشرفت اسلام تضمین گردد.

بنابراین، همانگونه که
پیامبر اسلام (ص) بر اساس مصالح عالیترى که احیانا آن روز براى عده‏ اى
قابل درک نبود، موقتاً با دشمن کنار آمد، حضرت مجتبى (ع) نیز، که از جانب
رهبر و پیشواى دینى بود و به تمام جهات و جوانب قضیه بهتر از هر کس دیگر
آگاهى داشت، با درو اندیشى خاصى صلاح جامعه اسلامى را در عدم ادامه جنگ
تشخیص داد.

اجمالاً باید گفت: حضرت مجتبى (ع) در واقع صلح نکرد،
بلکه صلح بر او تحمیل شد. یعنى، اوضاع و شرائط نامساعد و عوامل مختلف دست
به دست هم داده وضعى به وجود آورد که صلح به عنوان یک مسئله ضرورى بر امام
تحمیل گردید و حضرت جز پذیرفتن صلح چاره ‏اى ندید، به گونه‏ اى که هر کس
دیگر به جاى حضرت بود و در شرائط او قرار می ‏گرفت، چاره ‏اى جز قبول صلح
نمی ‏داشت؛ زیرا هم اوضاع و شرائط خارجى کشور اسلامى، و هم وضع داخلى عراق
و اردوى حضرت، هیچ کدام مقتضى ادامه جنگ نبود. ذیلاً این موضوعات را
جداگانه مورد بررسى قرار می دهیم:

از نظر سیاست خارجى

از
نظر سیاست خارجى آن روز، جنگ داخلى مسلمانان به سود جهان اسلام نبود؛ زیرا
امپراتورى روم شرقى که ضربت هاى سختى از اسلام خورده بود، همواره مترصد
فرصت مناسبى بود تا ضربت موثر و تلافى جویانه ‏اى بر پیکر اسلام وارد کند
و خود را از نفوذ اسلام آسوده سازد.

وقتى که گزارش صف آرایى سپاه امام
حسن (ع) و معاویه در برابر یکدیگر، به سران روم شرقى رسید، زمامداران روم
فکر کردند که بهترین فرصت ممکن براى تحقق بخشیدن به هدفهاى خود را به دست
آورده ‏اند، لذا با سپاهى عظیم عازم حمله به کشور اسلامى شدند تا انتقام
خود را از مسلمانان بگیرند. آیا در چنین شرائطى، شخصى مثل امام حسن (ع) که
رسالت حفظ اساس اسلامى را به عهده داشت، جز این راهى داشت که با قبول صلح،
این خطر بزرگ را از جهان اسلام دفع کند، ولو آنکه به قیمت فشار روحى و
سرزنش هاى دوستان کوته بین تمام شود؟

امام باقر (ع) به شخصى که بر
صلح امام حسن (ع) خرده می ‏گرفت، فرمود: اگر امام حسن این کار را نمی ‏کرد
خطر بزرگى به دنبال داشت. (10)

از نظر سیاست داخلى

شک
نیست که هر زمامدار و فرماندهى اگر بخواهد در میدان جنگ بر دشمن پیروز
گردد، باید از جبهه داخلى نیرومند و متشکل و هماهنگى برخوردار باشد و بدون
داشتن چنین نیرویى، شرکت در جنگ مسلحانه نتیجه ‏اى جز شکست ذلت بار نخواهد
داشت.

در بررسى علل صلح امام مجتبى (ع) از نظر سیاست داخلى، مهمترین
موضوعى که به چشم می ‏خورد، فقدان جبهه نیرومند و متشکل داخلى است، زیرا
مردم عراق و مخصوصاً مردم کوفه، در عصر حضرت مجتبى (ع) نه آمادگى روحى
براى نبرد داشتند و نه تشکیل و هماهنگى و اتحاد.

سندى گویا

شاید
هیچ سندى در ترسیم دور نماى جامعه متشتت و پراکنده آن روز عراق و نشان
دادن سستى عراقیان در کار جنگ، گویاتر و رساتر از گفتار خود آن حضرت
نباشد. حضرت مجتبى (ع) در «مدائن» یعنى آخرین نقطه‏ اى که سپاه امام تا
آنجا پیشروى کرد، سخنرانى جامع و مهیجى ایراد نمود و طى آن چنین فرمود:

هیچ
شک و تردیدى ما را از مقابله با اهل شام باز نمی دارد. ما در گذشته به
نیروى استقامت و تفاهم داخلى شما، با اهل شام می ‏جنگیدیم، ولى امروز بر
اثر کینه‏ ها اتحاد و تفاهم از میان شما رخت بر بسته، استقامت خود را از
دست داده و زبان به شکوه گشوده ‏اید.

وقتى که به جنگ صفین
روانه می ‏شدید دین خود را بر منافع دنیا مقدم می ‏داشتید، ولى امروز
منافع خود را بر دین خود مقدم می ‏دارید. ما همان گونه هستیم که در گذشته
بودیم، ولى شما نسبت به ما آن گونه که بودید وفادار نیستید.

عده
‏اى از شما، کسان و بستگان خود را در جنگ صفین، و عده‏ اى دیگر کسان خود
را در نهروان از دست داده اند. گروه اول، بر کشتگان خود اشک می ‏ریزند؛ و
گروه دوم، خونبهاى کشتگان خود را می ‏خواهند؛ و بقیه نیز از پیروى ما
سرپیچى می ‏کنند!

معاویه پیشنهادى به ما کرده است که دور از
انصاف، و بر خلاف هدف بلند و عزت ما است. اینک اگر آماده کشته شدن در راه
خدا هستید، بگویید تا با او در مبارزه برخیزم و با شمشیر پاسخ او را بدهیم
و اگر طالب زندگى و عافیت هستید، اعلام کنید تا پیشنهاد او را بپذیرم و
رضایت شما را تأمین کنیم.

سخن امام که به اینجا رسید، مردم از هر طرف فریاد زدند: «البقیة، البقیة»: ما زندگى می ‏خواهیم، ما می خواهیم زنده بمانیم! (11)

آیا
با اتکا به چنین سپاه فاقد روحیه رزمندگى، چگونه ممکن بود امام (ع) با
دشمن نیرومندى مثل معاویه وارد جنگ شود؟ آیا با چنین سپاهى، که از عناصر
متضادى تشکیل شده بود و با کوچکترین غفلت احتمال می ‏رفت خود خطرزا باشد،
هرگز امید پیروزى می ‏رفت؟

بنابراین، کار امام حسن (ع) با «قیام» و
اعلان جنگ و تهیه لشکر آغاز شد و سپس با درک عمیق اوضاع و شرائط جامعه
اسلامى و رعایت مصالح روز، منجر به صلح مشروط گردید.

گفتار امام پیرامون انگیزه‏ هاى صلح

امام
مجتبى (ع) در پاسخ شخصى که به صلح آن حضرت اعتراض کرد، انگشت روى این
حقایق تلخ گذاشته و عوامل و موجبات اقدام خود را چنین بیان نمود:

من به
این علت حکومت و زمامدارى را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانى
براى جنگ با وى نداشتم. اگر یارانى داشتم شبانه روز با او می ‏جنگیدم تا
کار یکسره شود. من کوفیان را خوب می ‏شناسم و بارها آنها را امتحان کرده
‏ام. آنها مردمان فاسدى هستند که اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به
تعهدات و پیمانهاى خود پایبندند و نه دو نفر با هم موافقند. بر حسب ظاهر
به ما اظهار اطاعت و علاقه می ‏کنند، ولى عملاً با دشمنان ما همراهند.(12)

آنگاه امام افزود:

اگر
یارانى داشتم که در جنگ با دشمنان خدا با من همکارى می ‏کردند، هرگز خلافت
را به معاویه واگذار نمی ‏کردم، زیرا خلافت بر بنى امیه حرام است....(13)

پس
از تقبل ظاهری تمام مفاد قراداد از سوی معاویه و انعقاد پیمان صلح، طرفین
همراه قواى خود وارد کوفه شدند و در مسجد بزرگ این شهر گرد آمدند. مردم
انتظار داشتند مواد پیمان طى سخنرانی هایى از ناحیه رهبران دو طرف، در
حضور مردم، تایید شود تا جاى هیچ گونه شک و تردیدى در اجراى آن باقى نماند.

این
انتظار بیجا نبود، ایراد سخنرانى جز در برنامه صلح بود، لذا معاویه بر
فراز منبر نشست و خطبه‏ اى خواند؛ ولى نه تنها در مورد پایبندى به شرائط
صلح تاکیدى نکرد، بلکه با طعنه و همراه با تحقیر چنین گفت:

«من
به خاطر این با شما نجنگیدم که نماز و حج به جا آورید و زکات بپردازید!
چون می ‏دانم که اینها را انجام می ‏دهید، بلکه براى این با شما جنگیدم که
شما را مطیع خود ساخته و بر شما حکومت کنم».

آنگاه گفت: «آگاه باشید که هر شرط و پیمانى که با حسن بن على بسته ام زیر پاهاى من است، و هیچ گونه ارزشى ندارد.»

بدین ترتیب، معاویه تمام تعهدات خود را زیر پا گذاشت و پیمان صلح را آشکارا نقض کرد.

معاویه به دنبال اعلام این سیاست، نه تنها تعدیلى در روش خود به عمل نیاورد بلکه بیش از پیش بر شدت عمل و جنایت خود افزود.

او
بدعت اهانت به ساحت مقدس امیر مومنان (ع) را بیش از گذشته رواج داد، عرصه
زندگى را بر شیعیان و یاران بزرگ و وفادار على (ع) فوق العاده تنگ ساخت،
شخصیت بزرگى همچون «حجر بن عدى» و عده ‏اى دیگر از رجال بزرگ اسلام را به
قتل رسانید، و کشتار و شکنجه و فشار در مورد پیروان على (ع) افزایش یافت
به طورى که نوعاً شیعیان یا زندانى و یا متوارى شدند و یا دور از خانه و
کاشانه خود در محیط فشار و خفقان به سر می ‏بردند.

علاوه بر این،
معاویه برنامه ضد انسانى دامنه دارى را که باید اسم آن را برنامه تهدید و
گرسنگى گذاشت، بر ضد عراقیان به مورد اجرا گذاشت و آنها را از هستى ساقط
کرد. معاویه از یک طرف مردم عراق را در معرض همه گونه فشار و تهدید قرار
داد و از طرف دیگر حقوق و مزایاى آنها را قطع کرد.

«ابن ابى
الحدید»، دانشمند مشهور جهان تسنن، می ‏نویسد: شیعیان در هر جا که بودند
به قتل رسیدند. بنى امیه دستها و پاهاى اشخاص را به احتمال اینکه از
شیعیان هستند، بریدند. هر کس که معروف به دوستدارى و دلبستگى به خاندان
پیامبر(ص) بود، زندانى شد، یا مالش به غارت رفت، و یا خانه ‏اش را ویران
کردند.

شدت فشار و تضییقات نسبت به شیعیان به حدى رسید که اتهام به
دوستى على(ع) از اتهام به کفر و بیدینى بدتر شمرده می ‏شد! و عواقب سخت
‏ترى به دنبال داشت!

در اجراى این سیاست خشونت ‏آمیز، وضع اهل کوفه از همه بدتر بود زیرا کوفه مرکز شیعیان امیرمومنان(ع) شمرده می ‏شد.

معاویه
طى بخشنامه‏ اى به عمال و فرمانداران خو در سراسر کشور نوشت که شهادت هیچ
یک از شیعیان و خاندان على(ع) را نپذیرند! وى طى بخشنامه دیگرى چنین نوشت:
«اگر دو نفر شهادت دادند که شخصى، از دوستداران على(ع) و خاندان او است،
اسمش را از دفتر بیت المال حذف کنید و حقوق و مقررى او را قطع نمایید»!

این حوادث وحشتناک، مردم عراق را سخت تکان داد و آنها را از رخوت و سستى به در آورد و ماهیت اصلى حکومت اموى را تا حدى آشکار نمود.

شهادت
آن بزرگوار هنگامی روی داد که جنبش منظمى بر ضد حکومت اموى شکل می گرفت و
مبلغین و عوامل موثر آن، همان پیروان اندک و صمیمى امام حسن(ع) بودند که
حضرت با تدبیر هوشمندانه خویش جان آنان را از گزند قشون معاویه حفظ کرده
بود. هدف این گروه این بود که با افشای جنایاتى که در سراسر دوران حکومت
معاویه موج می ‏زد، روح قیام را در دلهاى مردم برانگیزند تا روز موعود فرا
رسد! لذا دوران صلح امام حسن(ع) دوران آمادگى و تمرین تدریجى امت براى جنگ
با حکومت فاسد اموى به شمار می ‏رفت تا روز موعود؛ روزى که جامعه اسلامى
آمادگى قیام داشته باشد و این موج را به قیام سالار و سید شهدای عالم حسین
بن علی (ع) رساند.

امام حسن (ع ) در تمام مدت امامت خود که ده سال
طول کشید, در نهایت شدت و اختناق زندگى کرد و هیچگونه امنیتى نداشت، حتى
در خانه نیز در آرامش نبود.

سرانجام در سال پنجاهم هجرى به تحریک
معاویه به دست همسر خود (جعده ) مسموم و شهید و در قبرستان بقیع واقع در
مدینه منوره به خاک سپرده شد.

امام حسن (ع) از بذل جان خود دریغ
نداشت، و امام حسین (ع) در راه خدا جانبازتر از حسن نبود. چیزى که هست،
حسن، جان خود رادر یک جهاد خاموش و آرام فدا کرد و چون وقت شکستن سکوت
رسید، شهادت کربلا واقع شد؛ شهادتى که پیش از آنکه حسینى باشد. حسنى بود!

منابع:

1-
ابن شهراشوب، مناقب آل ابى طالب، تصحیح و تلیعق: حاج سید هاشم رسولى
محلاتى، قم، موسسه انتشارات علامه، ج 4، ص 28 - شیخ مفید، الارشاد، قم،
منشورات مکتبه بصیرتى، ص 187 - اسد الغابه فى معرفه الصحابه، تهران،
المکتبةالاسلامیة، ج 2، ص 10، - ابن حجر العسقلانى، الاصابه فى تمییز
الصحابه، بیروت، داراحیأ التراث العربى، 1328 ه.ق، ج 1، ص 328.

2- کان
الحسن رضى الله عنه له مناقب کثیره: سیدا، حلیما، ذاسکینة و وقار وحشمة،
جوادا، ممدوحا...(تاریخ الخلفا، ط 3، بغداد، مکتبه المثنى، 1383 ه.ق، ص
189/)

3- ان المسالة لا تحل الا فى احدى ثلاث: دم مفجع، او دین مقرع، او فقر مدقع ففى ایها تسئل؟

4- مجلسى، بحارالانوار، تهران، المطبعة الاسلامیة، 1393 ه.ق، ج 43، ص 333.

5-
سیوطى، تاریخ الخلفا، ط3، بغداد، مکتبه المثنى، 1383 ه.ق، ص 190 - ابن
واضح، تاریخ یعقوبى، نجف، منشورات المکتبة الحیدریة، 1384 ه.ق، ج 2، ص 215
- سبط ابن جوزى، تذکره الخواص، نجف، منشورات المطبعه الحیدریه، 1383 ه.ق،
ص 196 - الشیخ محمد الصبان، اسعاف الراغبین (در حاشیه نور الابصار) قاهره،
مکتبه المشهد الحسینى، ص 179.

6- ابن شهراشوب، مناقب آل ابى طالب، ج 4، ص 21.

7- نصر بن مزاحم، وقعه صفین، ط 2، قم، منشورات مکتبه بصیرتى، 1382 ه.ق، ص 113.

8- طبرسى، احتجاج، نجف، المطبعه المرتضویه، ص 144-150.

9- طبرسى، همان کتاب، ص 156.

10- مجلسى، بحارالانوار، تهران، المطبعه الاسلامیه، 1383 ه.ق، ج 44، ص 1.

11-
ابن اثیر، اسد الغابه فى معرفة الصحابة، تهران، المکتبه الاسلامیه، ج 2، ص
13 و 14- ابن اثیر، الکامل فى التاریخ، بیروت، دارصادر، ج 3، ص 406-
مجلسى، بحارالانوار، تهران، مکتبه الاسلامیه، 1393 ه.ق، ج 44، ص 21 - سبط
ابن الجوزى، تذکره الخواص، نجف، منشورات المطبعه الحیدریه، 1383 ه.ق، ص
199.

12- مجلسى، بحارالانوار، تهران، المکتبة الاسلامیة، 1393 ه.ق، ج 44، ص 147 - طبرسى، احتجاج، نجف ،المطبعة المرتضویة، ص 157.

13 - شبر، سید عبدالله، جلأالعیون، قم، مکتبة بصیرتى، ج 1، ص 345-346.سایتiribلینک : عترت امام حسن مجتبی علیه السلام(زندگینامه،زیارتنامه، احادیث...)